بایگانی دسته ی اخبار

زیست آنلاین: پساکرونا واژه ای است که این روزها بسیار به گوش می رسد و این به معنای انتظار کوتاه مدت نهایتا یک یا دوساله برای پایان کرونا است. در حالیکه هیچگاه عبارت پسا تغییر اقلیم را نشنیده ایم. تغییرات اقلیم ابر مسئله ای است که حل آن با کشف یک دارو یا واکسن انجام نمی شود. فرایندی با تاثیرات بلند مدت و البته راه حل های پیچیده تر . احسان مرعشی در پاسخ به سوال زیست آنلاین به این موارد پرداخته و از نقش دولتها ،مردم و رسانه ها در این زمینه گفته است

به گزارش زیست آنلاین، سید احسان مرعشی از صاحبنظران حوزه انرژی و محیط زیست در پاسخ به این سوال که چرا بحران تغییر آب و هوایی به اندازه کرونا جدی گرفته نشده است، گفت: قبل از پاسخ به این سؤال به دو نکته اشاره میکنم:

نکته اول: بحران آب و هوا در این سؤال را معادل عبارت تغییر اقلیم (Climate change)  در نظر میگیرم.

نکته دوم: از آنجا که بحران فعلی ناشی از ویروس COVID-19 است که خود نوعی از ویروس کرونا میباشد بجای استفاده از کلمه کرونا از عبارت COVID-19 استفاده میکنم.
———————————————————–
پاسخ به این سؤال، در حال حاضر، کار راحتی نیست. باید توجه داشت ممکن است هنوز ابعاد مختلفی از بحران COVID-19 آشکار نشده باشد. با این وجود به چند مورد اشاره میشود:

1ـ تغییرات اقلیمی یک مسأله چند بعدی است. هرچند “تغییر اقلیم” یک عبارت است اما در حقیقت یک ابر مسأله محسوب میشود که از چندین زیر مسأله تشکیل شده است.

2ـ در تغییر اقلیم یک بخش تأثیرگذار (مانند: شرکتهای نفتی) و یک بخش تأثیرپذیر (آحاد مردم) وجود دارد در حالیکه در مورد COVID-19 تقریباً همه ذینفعان جزو بخش تأثیرپذیر هستند.

3ـ پوشش رسانه ای مرتبط با COVID-19 به مراتب گستردهتر از فعالیتهای موجود در رسانه های مختلف مرتبط با تغییراقلیم است. این امر به خصوص در زمینه اطلاع رسانی و هدایت افکار عمومی نقش قابل توجهی داشته است. این امر را میتوان ناشی از مورد بند 2 دانست.

4ـ اراده دولتها در کنترل و مدیریت بحران COVID-19 زمینه توجه بیشتر افکار عمومی به این موضوع را فراهم کرده است درحالیکه در موضوع تغییر اقلیم (مانند آلودگی هوا) بیشتر دولتها، در بهترین حالت، به صورت مقطعی و موردی به این مورد میپردازند و این خود باعث عدم توجه جدی مردم به موضوع میشود. دلایل متعددی برای این رفتار دولتها قابل ذکر است. مثلا:
ـ نقش و سهم خود دولتها در ایجاد آلودگیها
ـ نبود سازمانهای مردم نهاد و عدم فشار افکار عمومی

این نکته را نیز باید توجه داشت که حل ابرمسأله تغییر اقلیم نیازمند یک برنامه جامع بلند مدت (چند ساله و یا حتی چند ده ساله) است درحالیکه بحران COVID-19 در بدترین شرایط و طبق نظرات اعلام شده یک یا حداکثر دو سال طول خواهد کشید و با ساخت دارو و یا واکسن، موضوع از یک بحران به یک بیماری معمولی تبدیل خواهد شد. به همین دلیل، امروز شاهد استفاده مکرر از عبارت پساکرونا هستیم اما هیچگاه از عبارت پساآلودگی یا پسا تغییر اقلیم استفاده نمیشود. این موضوع، باعث شده تا دولتها در برنامه ریزیهای خود، مسایل و مشکلات جاری و زودگذر خود را در اولویت قرار دهند.

سید احسان مرعشی

 زیست آنلاین: ژاپن آخرین آمار انتشار گازهای گلخانه ای خود را که کمترین میزان از سال 1990 را نشان می دهد، مورد تجدید نظر قرار داد.

به گزارش زیست آنلاین، داده های روز سه شنبه از وزارت محیط زیست ژاپن نشان می دهد میزان انتشار گازهای گلخانه ای نسبت به سال گذشته 3.9٪ کاهش یافته است که از تخمین 3.6 درصدی در ماه نوامبر 2019 بیشتر بوده است. این ارقام، آخرین اطلاعات موجود میباشند. این وزارتخانه اعلام كرد كه این کاهش عمدتا به دلیل گسترش تاسیسات انرژی های نو مانند خورشیدی و بادی و همچنین شروع بکار مجدد راكتورهای هسته ای پس از فاجعه فوكوشیما بوده و آب و هوای معتدل و افزایش بهره وری نیز در آن نقش داشته اند و از سال مالی 2009 -2010 بیشترین افت انتشار را ثبت نموده است.

ژاپن، به عنوان يکي از بزرگترين آلاينده کننده هاي جهان، قصد دارد بر اساس بخشي از تعهداتش در توافق نامه اقليمي پاريس، انتشار گازهاي گلخانه اي خود را تا  سال 2030 به ميزان 26٪ کمتر از مقدار سال 2013 برساند. در میان هشدارهای بین المللی مبنی بر این که دولتها به اندازه کافی برای حفظ دمای جهانی که حداکثر 1.5 درجه سانتیگراد (2.7 درجه فارنهایت) می باشد، متعهد نیستند فشارها را برای اهداف تهاجمی در خصوص پیشگیری از گرمایش جهانی که یکی از مخرب ترین نتایج تغییرات آب و هوا است، بیشتر می کند.

براساس اطلاعات مربوط به تجدید پذیرها، میزان تولید گاز گلخانه ای ژاپن برای پنجمین سال متوالی کاهش یافته و با اندکی کاهش نسبت به پیش بینی قبلی که در ماه نوامبر 1.244 میلیارد تن تخمین زده شده به 1.240 میلیارد تن رسیده است. این وزارتخانه می گوید که تولید گازهای گلخانه ای ژاپن نسبت به سال مالی 2013-2014  12٪ کاهش داشته است.

منبع:bloomberg

زیست آنلاین: ایالات متحده هر سال میلیارد ها دلار صرف سیستم های شرایط اضطراری می کند، اما به اندازه کافی آمادگی ملی برای فاجعه ها را جدی نگرفته است. این درسی است که در هفته های اخیر از ساکنان نشویل و جونسبورو آموخته شده است.

به گزارش زیست آنلاین، در تاریخ 28 مارس گردبادی در جونسبورو، آرکانزاس، چندین خیابان با ساختمانهای ارزشمندش را ویران کرد و به مجروح شدن 22 نفر منجر شد. به طور معمول، چنین اتفاقی در اکثر خبرها وجود دارد و ضمن انتشار اخبار آن به نیروهای امدادی هشدار می دهد که به سرعت وارد عمل شوند. اما این اتفاقات در این شرایط عادی نیستند پس مقامات محلی از مردم می خواهند که در خانه بمانند.

دو هفته قبل، تقریباً دوازده گردباد از شهر نشویل عبور کردند. آسیب ها و خسارت های آنها به اندازه ای بود که شرایط اضطراری اعلام شود و نیروهای امدادی را روانه منطقه نمایند. اما تا اواسط ماه مارس، به اکثر تیم های بررسی سوانح و مراکز فراخوان افراد دستور داده شد تا از راه دور کار کنند. به بازماندگان حوادث هم گفته شد كه بصورت آنلاین تقاضای كمك می كنند.

مدیران سازمان های خصوصی و دولتی که در شرایط اضطراری به سوانح پاسخ می دهند، شروع سال 2020 را یک آزمایش و مانور می دانند که البته نتایج آن ناکام بوده است. به دلیل شیوع ویروس کرونا، تعداد بروز شرایط اضطراری از 43 مورد در ابتدای ماه مارس به 97 مورد در تاریخ 10 آوریل افزایش داشته است.

هرچند این مدیران برای کارها و اقدامات خود مدتهای طولانی آموزش دیده اند، اما اعتقاد دارند: حتی کشوری مثل ایالات متحده که دارای آژانس ملی شرایط اضطراری است، واقعاً برای رسیدگی به شرایط اضطراری که در سطح ملی باشد، طراحی نشده و پاسخگو نیست. آژانس ملی شرایط اضطراری آمریکا یا FEMA به گونه ای طراحی شده است که حداکثر چند حادثه هم زمان را مدیریت و برطرف کند. در حقیقت، این سیستم در صورت لزوم بر توانایی انتقال منابع از یک ایالت به ایالت دیگر حساب می کند.

گرگ فارستر، مدیر اجرایی سازمان های داوطلبانه ملی (Nvoad) که در فاجعه فعالیت می کنند، گفت: “هیچ یک از ما و حتی FEMA ، رویدادی را که یکباره بر کل کشور غلبه کند پیش بینی نکرده ایم. “و هیچ یک از ما منابع لازم برای پاسخگویی در برابر حوادثی مانند این را نداریم.”

Nvoaائتلافی از سازمانهای عمدتا خیرخواهانه است که میلیون ها داوطلب را به مناطق حادثه دیده می فرستد. آنها به طور معمول، انبارهای لوازم محافظتی مانند ماسکهای N95 و لباسهای مخصوص مواد شیمیایی را در اختیار دارند که در ابتدای بحران کرونا، با اطمینان از این که تجهیزات مجدداً جایگزین می شوند، وسایل حفاظتی را به بیمارستانها و مراکز درمانی تحویل دادند. اما به گفته فارستر، این اتفاق یعنی جایگزینی تجهیزات جدید انجام نشده است. بیشتر داوطلبان این گروه بیش از 60 سال دارند و این بدان معنی است که بدون تجهیزات، به آنها گفته می شود که در خانه بمانند.

کریگ فوگات، که FEMA را در دوران دولت اوباما اداره می کرد، می گوید: “ما سیستم های خود را بر اساس آنچه ممکن است رخ دهد، تجهیز کرده و ساخته ایم.” این یعنی به خصوص در مورد حوادث مربوط به تغییرات آب و هوایی که به طور مداوم درحال وقوع و افزایش است توانایی مقابله جدی وجود نخواهد داشت. تقریباً هر سال وقوع طوفان ، سیل و آتش سوزی رکوردهای جدیدی را ثبت می کنیم. به معنای دیگر حوادث و فاجعه های محیط زیستی و آب و هوایی در حال افزایش هستند که قدرت مقابله با آنها را نداریم.

فوگات از زمان ترک FEMA ، برای آماده سازی دولت های ایالتی و محلی برای شرایط اضطراری شدیدی که در آینده رخ خواهد داد در تلاش بوده است به عنوان مثال، تغییر کدهای ساختمان ها برای مواجهه با افزایش بارندگی و جاری شدن سیل مورد توجه قرار داشته است.

اگرچه ایالات متحده هر سال میلیارد ها دلار صرف سیستم های شرایط اضطراری می کند، اما به اندازه کافی آمادگی ملی برای فاجعه ها را جدی نگرفته است. این درسی است که در هفته های اخیر از ساکنان نشویل و جونسبورو آموخته شده است. ما هنوز در حال برنامه ریزی برای گذشته هستیم نه آینده. “ما باید جامع تر و پیشگیرانه فکر کنیم.”

زیست آنلاین: تعدای از تشکل های محیط زیست، منابع طبیعی و آب کشور در پاسداشت ۲۸ فروردین روز چهارمحال بختیاری بیانیه ایی صادر کردند. در ۲۸ فروردین سال ۹۳ سی هزار نفر از مردم استان چهارمحال و بختیاری در بزرگترین تجمع محیط زیستی کشور علیه پروژه های انتقال آب در شهرکرد شرکت کردند. متن کامل این بیانیه که توسط کمپین مردمی حمایت از زاگرس مهربان در اختیار این رسانه قرار گرفته است به این شرح است:

به گزارش زیست آنلاین، بزرگداشت روز چهارمحال بختیاری یادآورد حماسه مردمان وطن دوستی است که با تجمع ۳۰ هزار نفری بر علیه پروژه های تخریب گر سر زمین برگ زرینی را در کارنامه خود ثبت کردند؛ گرامیداشت این روز در سال جاری با سال های پیشین متفاوت است.

رودخانه های وطن خصوصا رودخانه کارون امسال با بزرگترین هجمه تفکر سازه ای حاکم بر وزارت نیرو و سهامداران شرکت های کارفرما و مجری و مشاور روبرو می باشند. این سطح از تلاش برای خشکانیدن بزرگترین و طولانی ترین رودخانه وطن یعنی کارون در تاریخ حیات این رودخانه بی سابقه است این تهدید را می توان به شکل کلان در طرح های سدسازی و تونل سازی و پروژه های انتقال آب همچون سبزکوه، بهشت آباد، کوهرنگ۳، ونک رفسنجان، گلاب، خرسان؛ لیرو؛ کارون ۳ و ۴ و… تنها بر رود کارون مشاهده کرد؛ در سایر نقاط کشور نیز در طرح های انتقال آب و سدسازی همچون سد بختیاری، زاب، خزر به سمنان قابل مشاهده است.

ما فعالان محیط زیست، در همگرایی با مردمان وطن دوست؛ فهیم و نجیب استان چهار محال و بختیاری نه تنها به عنوان مدافعان بزرگترین رودخانه وطن، بلکه مطالبات خود را همسوی با رویدادهای جهانی و مهم محیط زیست و آب که همه ساله در جای جای جهان برگزار می گردد پیگیری می نماییم.

شاید شعار “آب و نان” مترادف ترین شعار روز جهانی آب باشد که سال هاست با سرنوشت مردمان این دیار و سایر آسیب دیدگان از جریان انتقال آب بین حوضه ای و سدسازی گره خورده است. تلاش برای پاسداشت رودها، و حق خواهی برای حفظ حقابه محیط زیستی آنها و البته نانی که از محل جریان این رودها نصیب این مردم و استان های پایین دست می شود. نانی که با تلاش جریان ها ی آبسالار تامین آن به مخاطره افتاده است و به شکل تکان دهنده ای مسبب ایجاد و توسعه فقر در استان های خوزستان و چهارمحال و بختیاری و مهاجرت های اجباری این مردم شده است. برآوردها نشان می دهد تداوم سدسازی و انتقال آب بین حوضه ای و نابودی رودخانه های زاگرس پیامدهایی فراگیر در سطح ایران داشته و خواهد داشت.

پیامدهایی چون مهاجرت های اجباری که می رود تا ابعاد بین المللی نیز پیدا کند. نکته مهمی که می طلبد نهادهای بین المللی همچون دفتر برنامه آب و محیط زیست سازمان ملل و … توجهی عمیق و برنامه ای بازدارنده برای توقف این روند به دولت های خاطی ارایه نمایند. از همین سبب روز چهارمحال و بختیاری یک نامگذاری فانتزی نیست بلکه بخشی از تقویم حق خواهی و مطالبه گری مدنی و قانونمند مبتنی بر سند ملی حفاظت از محیط زیست ایران و اصل پنجاهم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است.

دولت و حاکمیت باید این هشدار مردمی و دلسوزانه کارشناسان و این مطالبه گری برحق را جدی گرفته و در روند شتابناک بارگذاری های غیر کارشناسی بر رودخانه ها و طرح های انتقال آب کارون و دیگر طرح های ویرانگری یاد شده بازنگری فوری کند و تغییرات اساسی و ساختاری را در دستور کار خود قرار دهد. از قوه محترم قضاییه درخواست می کنیم به موضوع فساد آبی و محیط زیستی طرح های انتقال آب و سدسازی که دامنگیر تداوم حیات مادی و معنوی زیستگاه ایران عزیز شده است، به شکل جدی ورود نمایند.

توقف بی قید و شرط طرح های انتقال آب همچون سد و تونل کوهرنگ3؛ بهشت آباد؛ خرسان و …. بر سرشاخه های کارون و طرح انتقال آب خزر سمنان و سایر طرح های مورد اعتراض فعالان دلسوز محیط زیست و کارشناسان مستقل وطن دوست، انحلال شورای عالی و انحصارگر آب و تغییر ساز وکار این شورا به سمت پارلمان آب به منظور جمعی شدنِ و دمکراتیک شدن تصمیم سازی ها و تصمیم گیری ها پیرامون موضوع آب در کشور و تشکیل صندوق ضمانت محیط زیستی برای تامین وثیقه از سوی سرمایه گذاران، کارفرمایان و مجریان طرح های سد سازی و انتقال آب، با هدف بازدارندگی تخریب های محیط زیستی، نگاه جدی به ارزیابی های محیط زیستی به منظور جلوگیری از خسارت های احتمالی وارد بر محیط زیست کشور و جوامع محلی و جلوگیری از تکرار فجایع محیط زیستی و اجتماعیِ سدهایی همچون سد گتوند و کارون3 و … اصلاح شیوه حکمرانی بر منابع آب کشور، توجه جدی به آبخیزداری و آبخوان داری،حفظ و احیاِی آب های زیر زمینی، تدوین و اجرای برنامه ملی و بین المللی برای نجات رویشگاه و جوامع محلی زاگرس و رعایت حق آبه محیط زیستی رودخانه ها عمده ترین مطالبه ما فعالان و تشکل های مردم نهاد در حوزه ی آب، محیط زیست و منابع طبیعی کشور است.

یقین داریم عدم بازنگری در روند مخرب پیش رو و تداوم فساد حاصل از نگاه مدیریتی یک جانبه و ناصحیح بر منابع آب کشور سبب تحمیل خسارت های جبران ناپذیر بیشتری بر رودها و محیط زیست کشور و تخریب غیر قابل بازگشت سرزمین و برهم زدن پایداری آن خواهد شد. نتیجه این روند ، تضعیف اقتصاد؛ معیشت و امنیت آینده استان های خوزستان و چهار محال بختیاری و سایر نقاط کشور خواهد بود.

از همین روی ما فعالان محیط زیست کشور در این روزهای سخت وطن برای برای همه زیستمندان ایران عزیز و زیستکره، آرزوی تندرستی نموده و ضمن تاکید بر توقف طرح های انتقال آب بین حوضه ای و بزرگداشت 28 فروردین روز چهار محال و بختیاری پیشنهاد می نماییم شعار بزرگداشت امسال 28 فروردین که از ان به عنوان روز مخالفت با انتقال آب نیز یاد می شود؛ برخاسته از مطالبات مردم آسیب دیده و در معرض آسیب جدی طرح های انتقال آب بین حوضه ای می باشد با عنوان “توقف سدسازی و انتقال آب بی حوضه ای، نجات جوامع محلی” گرامی بداریم.

امید که همه فعالان محیط زیست کشور در نکوداشت این رویداد مدنی گام برداشته و برای ترویج این شیوه هدفمند مطالبه گری در راستای گفتمان روش و نجات بخش “آگاهی بخشی، پرسشگری و مطالبه گری محیط زیستی مبتنی بر سند ملی حفاظت از محیط زیست کشور و اصل پنجاهم قانون اساسی کشور” تلاش نمایند.

این بیانیه به امضای انجمن دوستداران طبیعت و محیط زیست خوزستان؛ شبکەانجمن های محیط زیستی و منابع طبیعی استان کردستان؛ پویشگران سفر پاک استان همدان؛ سازمان همیاران زیست سبز آذربایجان شرقی؛ انجمن همیاران و پاکساران طبیعت شهرستان اقلید؛ انجمن سبزپایان شهرستان هفتکل؛ جمعیت فعالان محیط زیست بهبهان؛ انجمن همیاران محیط زیست مسجد سلیمان؛ انجمن محیط زیست کنکاج دزفول؛ انجمن سبزپایان شهرستان هفتکل؛ سازمان مردم نهاد پارسی گویان نیک اندیش استان چهارمحال بختیاری؛ مجمع رهجویان سبز اندیش شهرستان فارسان؛ انجمن حامیان طبیعت نکارود؛ انجمن یاوران محیط زیست زاگرس ایلام؛ حامیان شمشاد هیرکانی؛ سازمان مردم نهاد زندگی را زندگی کنیم مازندران؛ انجمن دیده بان طبیعت کاسپین چالوس؛ موسسه بین المللی انسان طبیعت حیات وحش؛ انجمن حمایت از حیوانات و محیط زیست؛ انجمن سبز زاگرس گیلانغرب؛ انجمن دوستداران شهر و طبیعت شوش؛ انجمن حامیان عشق به طبیعت و حیوانات غزال قزوین؛ انجمن حیات سبز لیان استان بوشهر؛ انجمن حیات سبز شهرستان دشتی؛ انجمن حیات سبز شهرستان تنگستان؛ انجمن حیات سبز شهرستان دیلم؛ انجمن زیست محیطی دوستداران طبیعت سعد آباد؛ انجمن دید ه بان زیست بوم استان بوشهر؛ انجمن دیده بان زیست بوم ؛ انجمن حمایت از حیوانات و محیط زیست؛ کانون فرهنگی ترویجی سبحان کارآفرینی و نو آوری؛ انجمن آینده سازان طبیعت خوزستان؛ انجمن دوستداران میراث فرهنگی و گردشگری ایذه «تاریشا»؛ انجمن همیاران محیط زیست و طبیعت استان چهارمحال و بختیاری؛ تشکل زیست محیطی وحدت سبز

زیست آنلاین: کرونا نقطه غیرقابل بازگشت را پیش چشم ما آورده است به همین دلیل زمان خوبی است تا از نظام سرمایه داری یا به تعبیری اساسی تر صنعت گرائی مبتنی بر رشد بپرسیم «چه قدر تا روز 29 ام رشد فاصله داریم»

رشداقتصادی، پیشرفت صنعتی، وفور کالاهای رفاهی همتراز با قدرت خرید عامه مردم، توسعه تکنولوژی و …همه جزو مفاهیمی هستند که شاخص توسعه یافتگی محسوب می شود. این پدیده ها البته عوارض محیط زیستی هم دارند که همه آن ها را می توان در دو طبقه جای داد. اول مصرف منابع طبیعی بیش از ظرفیت تجدیدپذیری طبیعی زمین، دوم افزایش آلودگی بیش از ظرفیت طبیعی جذب کنندگی زمین.

اما همیشه این سناریو مطرح است که با پیشرفت تکنولوژی این دو مسئله حل شوند. به عبارتی از آن جایی که سرمایه داری و صنعت گرائی (یکی در شرق شیرخورده از پستان سوسیالیسم و تشنه ابرقدرتی جهان و یکی در غرب میراث دار لیبرالیسم و مدعی جامعه پس اصنعتی) همیشه کارآمد به نظر می رسند و مشکلات خودشان را به هر قیمتی که شده است حل می کنند، به موازات این که مصرف منابع و تولید آلودگی به آن حدی برسد که خطر فروپاشی زیستی زمین نزدیک شود، یا تکنولوژی های جدید آن قدر پربازده می شوند که مثلا حتی از آب هم کره بگیرند و لازم نباشد جنگل های بیشتری برای تغذیه دامداری های صنعتی و تولید کره تخریب شود یا اینکه تکنولوژی های جدید قدرت بازیافت بیشتر و بیشتر پیدا کنند تا آن جا که آلودگی ها به حد ظرفیت طبیعی زمین بازگردد.
سبزها اما انتقاداتی جدی به این مساله دارند. یکی از این انتقادات بی شباهت به وضعیت همه گیری کرونا نیست و آن مساله توابع نمائی و یا رشدهای تصاعدی است. یعنی چه؟

یکی از علت هایی که قرنطینه تنها متغیر تاثیرگذار فعلا شناخته شده برای مهار کرونا محسوب می شود، مساله رشد تصاعدی و نزدیک به نمائی آن است به این معنی که هر نفر بر برخلاف بسیاری از ویروس های دیگر بیشتر از دو نفر دیگر را می تواند مبتلا کند و آن دو نفر هم همین طور و در صورت عدم قطع زنجیره انتقال این روند چنان با سرعتی پنهان پیش می رود که از نقطه به خصوصی به بعد اساسا نمی تواند مانع گسترش آن شد؟ حالا چرا پنهان؟ چرا نمی توان مانعش شد؟ معمایی فرانسوی که به بچه های دبستانی ارائه می شود، همین قضیه را به عبارت زیر بیان می کند:

فرض کنید حوضی در خانه دارید که رویش نیلوفری سبز شده است. اگر اجازه دهیم تا هرچه قدر که دلش خواست رشد کند، طی سی روز تمام سطح حوض را می پوشاند و همه صورت های دیگر زندگی در آب حوض را خفه می کند. تا مدت زمانی طولانی این خطر کوچک به نظر می رسد و به همین دلیل تا نصف سطح حوض از این گیاه پوشانده نشود، شما نگران هرس کردن آن نمی شوید. حالا این اتفاق در چه روزی پیش خواهد آمد؟
البته در بیست و نهمین روز! در آن روز، شما فقط یک روز فرصت دارید که حوضتان را نجات دهيد.

ممکن است همان یک روز فرصت برای هرس کردن نیلوفرهای آبی حوض کوچک مان کافی باشد، اما برای مهار ویروسی چون کرونا قطعا کافی نیست. همین امر درباره رشدهای صنعتی و تکنولوژی نیر صادق است. هم گام با اینکه که سرمایه داری و تکنولوژی متوجه خطر فروپاشی نظام زیستی می شوند، همزمان نیز کار از کار گذشته است و جهان به مرحله ای رسیده است که به آن «نقطه غیرقابل بازگشت» می گویند. نقطه غیرقابل بازگشت زمانی است که فرصت لازم برای بازگرداندن طبیعت به ظرفیت تجدید خود کمتر از امکانات و ظرفیت تکنولوژیک روز است.
نقطه غیرقابل بازگشت همان روز 29 ام است.

سبزها بر این اعتقادند که ماهیت نرخ رشد احساس خوش خیالی دروغینی را به بار می آورد: آنچه که اکنون موقعیت بی خطری می نماید، به سرعت می تواند به موقعیتی خطرناک تبدیل شود. یکی از مثال ها درباره رشد تصاعدی غیرقابل مهار، تشبیه زمین به انسان است به این ترتیب که اگر سن زمين را فشرده كنيم و هر صد ميليون سال آن را يك سال در نظر بگيريم، در اين صورت كره زمين مانند فردي ۴۶ ساله خواهد بود. در سن ۴۲ سالگي، گياهان و جنگلها پديدار شده و شروع به رشد و نمو كرده اند اثري از دايناسورها و خزندگان عظيم الجثه تا همين يكسال پيش نبود و تقريبا ۸ ماه پيش پستانداران را به دنيا آورد. در اوايل هفته ي پيش ميمون هاي آدم نما به آدمهاي ميمون نما تبديل شدند و آخر هفته گذشته دوران يخ سراسر زمين رافرا گرفت.انسان جديد فقط حدود ۴ ساعت روي زمين بوده و طي همين يك ساعت گذشته كشاورزي را كشف كرده است. بيش از يك دقيقه از عمر انقلاب صنعتي نمي گذرد و عوارض جهانی محیط زیست تنها محصول همین یک دقیقه است. دقیقه ای که برای ما روز 29 ام است.

کرونا نقطه غیرقابل بازگشت را پیش چشم ما آورده است به همین دلیل زمان خوبی است تا از نظام سرمایه داری یا به تعبیری اساسی تر صنعت گرائی مبتنی بر رشد بپرسیم «چه قدر تا روز 29 ام رشد فاصله داریم»(و البته ناگفته پیداست که چنین پرسشی بیشتر معطوف به قدرت های اقتصادی جهان و جوامع مصرفی است نه کشورهایی که دخترکانش از فرط فقر خودسوزی می کنند)