انتخابات 2020 ایالات متّحده امریکا: موضع نامزدها در قبال اقلیم و آنچه که واقعاً انجام می‌دهند
مترجم: زهرا_انوشه
زیست آنلاین: پایگاه خبری امریکایی (ICN (Inside Climate News در آستانه‌ی انتخابات امریکا، می‌کوشد در قالب گزارش تحلیلی بلندی، سوابق و وعده‌های انتخاباتی 13 نامزد برجسته‌ی حزب دموکرات انتخابات ریاست جمهوری 2020 ایالات متّحده امریکا از نظر مواضع اقلیمی را با یکدیگر مقایسه و بررسی کند.
به گزارش زیست آنلاین، از آن‌جا که مواضع دولت امریکا بر اقدامات جهانی تغییر اقلیم و تغییر رژیم تجارت جهانی به نفع بهبود وضعیت اقلیمی جهان تأثیرگذار است، گمانه‌زنی‌ها در مورد سرنوشت انتخابات ریاست جمهوری 2020 در این کشور می‌تواند اهمیت داشته باشد.
همچنین، نگاه نسبتاً تحلیلی نویسنده و همکارانش به وعده‌های انتخاباتی، نسبت به خاستگاه، سوابق و مواضع پیشین هریک از نامزدها می‌تواند الهام‌بخش خوبی برای اصلاح رویکرد معیارشناسی ما در انتخابات‌های پیش روی کشور باشد.
نویسنده اشاره دارد که در این گزارش، بر روی نامزدهای برجسته و کسانی تمرکز شده است که با پیشنهادات اقلیمی دقیق‌تری در طیف سیاست‌های انتخابی‌شان وارد عرصه‌ی انتخابات شده‌اند.
جان. اچ. کاشمَن از خواننده‌های خود می‌خواهد که هنگام شنیدن مناظره‌ها و سخنرانی‌های انتخاباتی، در ذهن خود به دنبال گرفتن پاسخ این چند سؤال از صحبت‌های نامزد مورد نظر خود باشند:
نویسنده‌ی گزارش: جان. اچ کاشمن
• برای کاهش انتشار کربن ایالات متّحده، در نخستین دوره‌ی مسئولیت‌تان، تا چه حد عزم جدّی دارید که تا پایان دوره‌ی دوّم مسئولیت هدف‌گذاری کنید؟
• بسیاری از مردم می‌گویند که ما فقط 12 سال برای اقدام فرصت داریم. می‌توانید شرح دهید که این عدد از کجا آمده و آیا شما آن را قبول دارید؟
• آیا [از نظر شما] تولیدکنندگان سوخت فسیلی باید به خاطر خسارت‌های پیشینِ ناشی از گازهای تولیدشده از محصولات‌شان پاسخگو باشند؟
• آیا شما فکر می‌کنید جوانان امریکایی مطابق با قانون اساسی، حقّی برای داشتن یک اقلیم امن دارند که در هر دادگاهی قابل پیگیری و الزام‌آور باشد؟
• آیا تمام درآمدهای حاصل از مالیات کربن باید صرف تحقیق و توسعه فناوری‌های پاک شود؟
یا تمام آن باید در قالب بازپرداخت مالیات یا سهام به خانواده‌ها پس داده شود؟
• گسترش تولید گاز طبیعی ما تا چه حد می‌تواند با هدف رسیدن به انتشار صفر خالص کربن دی‌اکساید تا سال 2050 سازگار باشد؟
• شما به کدام‌یک از این فناوری‌ها قویّاً اعتماد دارید:
کلاس جدیدی از راکتورهای هسته‌ای، جمع‌آوری کربن از دودکش‌ها یا اتمسفر برای ذخیرهسازی زیرزمینی، مهندسی زمین برای بازتاب نور خورشید یا استفاده از اقیانوس‌ها به عنوان سینک کربن؟
البته که شما نمی‌توانید روی چنین سؤالاتی که پرسیده و پاسخ داده می‌شوند تأکید کنید، ولی دقّت داشته باشید که داشتن چنین پرسش‌هایی در ذهن ممکن است به شما کمک کند تا کاندیداها را بر مبنای صداقت پاسخگویی به اذهان عمومی مرتّب کنید.
ما هم سعی کرده‌ایم براساس این سؤال‌ها، تحلیلی از نامزدها داشته باشیم. در ادامه، پروفایل هر یک از نامزدهایی که از نظر داشتن پلتفرم دقیق و با جزئیات در مورد اقلیم یا ارائه‌ی سیاست‌های مختلف، در صدر نتایج نظرسنجی‌های انتخاباتی قرار دارند به ترتیب حروف الفبا بررسی می‌کنیم.
بخش اوّل: مایکل بنت
امتیاز ترقّی‌خواه بودن چیست وقتی نتوانیم هیچ پیشرفتی حاصل کنیم؟
بنت فرزند یک خانواده‌ی سیاسی است که با اعتبارات داخلی حزب دموکرات، ابتدا برای پر کردن یک جای خالی به عضویت مجلس سنا درآمد. او کسی است که بارها مشخصاً با سناتورهای دموکرات بر سر رای دادن به پروژه توسعه‌ی خط لوله‌ی کی‌استون (طرح انتقال نفت از ایالت آلبرتای کانادا به پالایشگاه‌های ایالت متّحده) اختلاف نظر پیدا کرده است، اقدامی که فعالان اقلیمی مشکل بتوانند با آن کنار بیایند.
او در وال‌استریت ژورنال، مبارزه با طرح کی‌استون را تأسف‌انگیز خواند و از آن به عنوان یکی از بازی‌های سیاسی ابلهانه‌ی واشنگتن یاد کرد که با پس و پیش رفتن در واقع هیچ کاری را به انجام نمی‌رساند.
بخش دوّم: جو بایدن
ناباوری فعلی به مسائل اقلیمی تنها می‌تواند برای مدّتی طولانی حفظ شود.(نمی‌تواند ابدی باشد)
سخنرانی درمورد انکار مسائل اقلیمی- مارچ 2015
در میان نامزدهای فعلی، تنها جوزف بایدن ـ معاون سابق رئیس جمهورـ بود که در رقابت پیشین ریاست جمهوری در سال 2008، در حالی که یار انتخاباتی باراک اوباما بود، یک رقیب جمهوری‌خواه – سارا پالین- را به چالش و مناظره کشید. حال گویا زمان برای بایدن به عقب برگشته، چرا که در یک مناظره‌ی کوتاه درمورد تغییرات اقلیمی که فرصت مناسبی بود برای متقاعد کردن پالین به مسئله‌ی انکار علم یا اقبال نسبت به سوخت‌های فسیلی، به جای این کار، بحث را به سمت «ذغال سنگ پاک» منحرف کرد، چیزی که 25 سال از آن حمایت کرده و از ذغال سنگ پاک به عنوان مرجعی برای صادرات فناوری انرژی امریکا یاد کرده است، که البته این زبان‌بازی او موضوع تازه‌ای نیست.
بایدن دوست دارد بگوید اوّلین کسی بوده است که لایحه تغییرات اقلیمی را به مجلس سنا معرّفی کرده است و محقّقان اسناد نیز به طور کلّی با این ادّعا موافقند. این همان قانون حفاظت از اقلیم جهانی در سال 1986 بود که به شکل قابل توجّهی در قالب لایحه‌ی بودجه‌ی 1987 مدّ نظر قرار داده شده بود. دولت ریگان تقریباً آن را نادیده گرفت، اما این لایحه خواستار اتخاذ سیاستی ملّی از سوی آژانس حفاظت از محیط‌زیست امریکا در مورد تغییر آب و هوا و ارائه‌ی گزارش‌های سالانه به کنگره شده بود.
بایدن به مدّت 36 سال نماینده‌ی ایالت «دلاوِر» در سنا بود و یک امتیاز 83درصدی مادام‌العمر محیط زیستی از LVC (لیگ رأی‌دهندگان حفاظت؛ گروهی از طرفداران قوانین و سیاست‌های محیط زیستی در امریکا که نامزدهای انتخاباتی طرفدار محیط زیست را انتخاب می‌کند) داشته است. او در سال 2007 از استانداردهای برتر کارایی سوخت برای وسایل نقلیه موتوری، و در سال 2003 نیز از وضع محدودیت‌هایی حداقلی بر انتشار گازهای گلخانه‌ای حمایت کرد، که مورد بی‌اعتنایی قرار گرفت و هیچ یک انجام نشد.
در واقع مدّت طولانی‌ای که وی در اختیار داشته خود یک مسئولیت است [و باید پاسخگو باشد]، چرا که هرچه سوابق رأی‌گیری طولانی‌تر، تضادهای وی نیز بیشتر شد. او در رابطه با قانون امنیت آب و هوایی لیبرمن-وارنر که گفته می‌شد قوی‌ترین لایحه در رابطه با پدیده گرمایش جهانی است، یک رأی کلیدی را از دست داد. بایدن همچنین پیش‌تر با تشدید و تقویت استانداردهای کارایی سوخت مخالفت کرده بود.
دولت بایدن-اوباما در مقابله با تغییرات آب و هوایی قوی بود، به خصوص در دوره‌ی دوّم و مشخّصاً درمورد توافق برجسته‌ی اقلیمی در پاریس، که از اقدامات مشترک اقلیمی حمایت کردند. این رویکرد از طریق استانداردهای خودکار سوختی که میزان انتشار کربن را به حدّ قابل توجّهی کاهش داد، صورت گرفت. همچنین در این راستا مقرّراتی برای نیروگاه‌های ذغال‌سنگ تنظیم شد که البته به واسطه‌ی یک دعوای قضایی، در مقابل اجرای این قانون سنگ‌اندازی‌هایی صورت گرفت و سرانجام در دولت ترامپ با یک قانون ضعیف‌تر جایگزین شد.
نگاه ما (جیمز بروگرز)
بایدن اشاره کرده که خطّ‌مشی او مفاهیم بنیادی «طرح نو سبز» را در بر می‌گیرد؛ «ضرورت است که جهان تا سال 2050 میزان گازهای گلخانه‌ای خود را به صفر برساند و محیط زیست و اقتصاد هم‌راستا شوند.» و البته عملکرد او کُندتر از آنچه برای چنین اقدامی لازم است بوده و به همین دلیل، با انتقادهایی از سوی رأی‌دهنگان جوان و ناشکیبا روبروست.
ولی در هر صورت او به خاطر برقراری ارتباط با رأی‌دهندگان یقه‌آبی (جمعیت کارگری) و همچنین رأی‌دهندگان قدیمی‌تری که در گذشته رها شده‌اند تا حدّی محبوب شده است.
بخش سوم: کُری بوکر
«متضاد عدالت، بی‌عدالتی نیست، تنبلی است، بی‌تفاوتی و بی‌حسی است».
سناتور کُری بوکر در طی مذاکراتِ معاهده‌ی اقلیمی سازمان ملل به پاریس سفر کرد و وقتی برگشت، به مجلس سنا رفت تا گفت‌وگوهایش با قانون‌گذاران بنگلادش – یکی از فقیرترین و آسیب‌پذیرترین کشورهای امضاکننده‌ی معاهده- را برای سنا تعریف کند. او گفت: «بنگلادش در حال حاضر هرساله 1درصد از زمین‌های زراعی خود را از دست می‌دهد و میلیون‌ها بنگلادشی آواره می‌شوند که به معنای واقعی پناهندگان تغییرات اقلیمی هستند.» او می‌گفت که ثروتمندترین مردم سیّاره باید فقیرترین مردم را به یک انگیزه و هدف مشترک تبدیل کنند.
از آن‌جا که وی به عنوان یک سازمان‌دهنده، عضو شورا و شهردار نیوآرکِ نیوجرسی به شهرت رسید، برند زیست‌محیطی متمایزی را از خود ایجاد کرده که بر روی موضوعات حقوق نژادی و طبقاتی متمرکز است. بوکر همواره نائل به کسب رکورد تقریباً کامل کارت‌های امتیاز سبز آراء سالانه‌ی LVC (لیگ رأی‌دهندگان به حفاظت از محیط زیست و سیاست‌های سبز) شده است. ولی مثل اغلب سناتورهای دموکرات، هیچ قانونِ مصوّبی نبوده که او بتواند از آن به عنوان افتخار خود و نقطه‌ای یاد کند که او را به عنوان یک قهرمان محیط زیستی یا اقلیمیِ تأثیرگذار معرّفی کند.
بوکر یکی از نخستین سناتورهایی بود که در دفتر رئیس جمهور برای امضا و تأیید طرح نو سبز در دسامبر 2018 ناظرانی درست پشت سرِ برنی ساندرز داشت. او با پشت سر گذاشتن مقرّرات آن سیاست‌ها، دستور کار گسترده‌ی خود را اینچنین بازتاب می‌دهد؛ بیش از یک سال پیش، پیش‌نویس قوانین مشاغلی را پیشنهاد کرد که حمایت فدرال از اشتغال را در 15 شهر نمونه را در بر می‌گرفت. وی همچنین از برقراری سیستم فدرال بیمه‌ی سلامت (که در حال حاضر مخصوص افراد بالای 65 سال و جوانان دارای معلولیتِ محرز است) برای همه حمایت می‌کند.
البته سیاست‌های گذشته‌ی او کاملاً هم بلندپروازانه نبوده است. آنچنان که در سال 2016، در ضمانت یک قانون غیرالزام‌آور برای ایجاد هدف ملّیِ 50 درصد برق پاک تا 2030 مشارکت کرد. هدفی که نسبت به برنامه‌ی پرسروصدای طرح نو سبز برای اقتصاد بدون انتشار کربن متعادل‌تر بود.
او از مخالفان طرح انتقال خط لوله از کی‌استون بوده، از حامیان قیمت‌گذاری بر کربن است و می‌گوید که این اقدام می‌تواند نابرابری‌های اقتصادی را مورد توجّه قرار دهد.
بوکر یکی از چندین کاندیدایی است که مایل به پذیرش فن‌آوری هسته‌ای جدید به عنوان بخشی از راه‌حل‌های اقلیمی است. او از اجرای فرآیند شکست هیدرولیکی برای استخراج گاز طبيعی که می‌تواند آب‌های زيرزمينی را آلوده و جوامع محلّی را تحت تأثير قرار دهد، انتقاد کرده است.
این نامزد حزب دموکرات قول داده که از پول سوخت فسیلی برای هزینه‌های انتخاباتی برداشت نکند- که البته برای کاندیدایی که اصلی‌ترین منابع مالی سایر صنایع (مثل داروسازی و دارایی) را در اختیار داشته، ایثار بزرگی نیست.
البته به عنوان یک وجه تمایز این کاندیدا، می‌توان اشاره کرد که او در جوانی به گیاه‌خواری رو آورد و آن‌طور که می‌گوید، آخرین وعده‌ی غذای غیرگیاهی‌اش در روز انتخابات سال 2014 بوده است. او در مصاحبه‌ای با «وگان نیوز»، مفصّلاً در مورد مزایای اقلیمی و سایر منافع محیط‌زیستی اجتناب از گوشت‌خواری صحبت کرد. حال این‌که می‌خواهد بازی را در مقابل ایالات دارای سیاستمدارانی که رشدشان در صنعت گوشت قرمز است، چطور پیش ببرد، خود یک سؤالِ باز است.
نگاه ما (جان. اچ. کاشمن)
بوکر یک بار در توییتر خود خاطرنشان کرد که به عنوان یک کاندیدا در «لووا» برای اوّلین بار پرسش‌های زیادی را در مورد تغییر اقلیم مطرح کرده، امّا ندرتاً در سطح رسانه‌های اجتماعی به این مورد اشاره می‌کند – اخیراً فقط دو بار (یک بار زمان امضای تعهّد مبنی بر عدم برداشت سهم از سوخت فسیلی، و بار دیگر زمان بازدید از زمین‌های کشاورزی سیل‌زده) به این مسئله اشاره کرده است.
در مقایسه، او مدام در مورد سایر مباحث کلیدی داغ مثل کنترل اسلحه، مراقبت‌های بهداشتی، حقوق باروری و عدالت اجتماعی حرف می‌زند. او در سخنرانی‌های شاخصش درخصوص تبعیض نژادی و طبقاتی، نکات ظریف و دقیقی را در بحث‌ها مطرح می‌کند که گاه دیگران خیلی کوتاه و گذرا به آن پرداخته‌اند. /ساحت زیست
